Ik zei dus tegen Marleen: ‘Als Pauw belt, ik ga niet mee naar de televisiestudio hoor.’ Het was een grapje toen wij begin 2015 onze actie You Are Human begonnen. Een tegengeluid in de opeens zo aanwezige -en volgens mij zo ongefundeerde- haat tegen en angst voor vluchtelingen.

Het was dinsdagmiddag toen ik een artikel las over de warme ontvangst van vluchtelingen in Duitsland. En ik dacht: ‘Dat moeten wij in Nederland toch ook kunnen?’ Al een paar weken had ik me kapot geërgerd aan al die nare -vooral online- opmerkingen van mensen. Doodswensen. Vooroordelen. Toestanden.

Welkomstgroeten voor vluchtelingen

En dus appte ik Marleen. ‘Ik heb een geniaal idee. Zullen we welkomstgroeten maken voor vluchtelingen? Mensen kunnen er voor een paar euro eentje kopen en dan brengen wij de groeten voor ze over.’ Marleen zei ja. Marleen begon meteen te tekenen en schrijven. Marleen kan dat. En ik gooide meteen een Facebookpagina online. Dat kan iedereen. En binnen een paar minuten hadden we de eerste donateurs.

Nou goed, de actie ging door het plafond in de dagen erna. De aanmeldingen stroomden binnen. Blij waren ze met ‘dat tegengeluid’. Met dit ‘warme gebaar’. Tof, gaaf. Medestanders. Een ander geluid. Yes! Missie geslaagd.

NRC, Omroep Flevoland, De Stentor

Maar oh wat moest ik als journalist wennen aan de andere kant van de medaille. Al dat persgedoe op mijn dak. Jemig hee! NRC Handelsblad, een of andere krant voor kinderen, De Stentor, Flevopost en Omroep Flevoland, de lokale radio. Vóór de fotocamera, vóór de microfoon, vóór de filmcamera. Interviews voor de krant, nét de verkeerde dingen zeggen, juist die nét teruglezen in de krant en daar dan van balen.

Tjonge, wat een lessen heb ik geleerd in die paar weken tijd. Wat heb ik totaal onverwachts kunnen meemaken hoe dat is wanneer je opeens zo in de belangstelling staat. En wat kreeg ik een goede lessen in grenzen bewaken. Ja, ik weet het, een vreemde woordkeuze als je je bedenkt dat dit hele geintje begon met grenzen wel of niet openen voor mensen in nood.

Pauw (ja, Jeroen ja)

Anyway, toen we werden benaderd door Pauw (ja, Jeroen ja), die een speciale uitzending maakte over de vluchtelingentoestand, vond ik de maat wel vol. Nee, ik wil echt niet live in de uitzending. NEE, NEEHEE. Maar Marleen zei: ‘Maakt me niet uit wat jij doet, ik ga wel.’

En toen besloot ik om ook dat dan maar te doen. Samen uit, samen thuis, zo is dat. Echter, nét toen ik om was, werden we afgebeld voor de show. Wat een opluchting, al deed ik net alsof ik het heel jammer vond. Toen een paar dagen later Koffietijd aan de lijn hing, zei ik wederom met knikkende knietjes: ja. Ook dat ging uiteindelijk niet door.

Stiekem. Heeeeel stiekem hè, baalde ik toen toch echt wel een beetje. Want als je eenmaal die grens (jaja ;-)) over bent, dan is er geen houden meer aan.

Debora Boomsma